86

Czytam stare maile. Smutny i sentymentalny "Dorian" jest miłym akompaniamentem dla tego irracjonalnego przedsięwzięcia. Na szczęście pękło tylko kilka kropel, tylko kilka. Księżyc jest dziś przy mnie jedynie w połowie, nadrabiają za to czerwone lampki z choinki, które mienią się w całym pokoju. Kłęby dymu unoszą się w tym świetle, tworząc obrazek zupełnie idiotyczny. Dzień przed Wigilią okazał się chyba najgorszym w tym roku.
Nie wiem, kim jestem, gdzie jestem i dlaczego jestem. Nie wiem, po co ludzie krzyczą i cieszą się, po co są święta, a skoro już są, to dlaczego są? Na dodatek wszystko się zmienia, wszystko płynie, nawet rzeki najbardziej błotniste, takie jak ja. I mimowolnie daję się porwać nurtom najbardziej wartkim, wodom najdzikszym. A jednak czasem, mimo wszystko, chciałbym znaleźć się z powrotem u źródła, gdzie woda ta była jeszcze krystalicznie czysta i... pełna?

85

"Z całym zamiłowaniem do kotów, Ty (właściwie też Kot - Niezależny) przykuwasz całą uwagę.
Dopiero przeczytałem e-mail. Dopiero Ci dziękuję.
Postanowiłem zmienić sporo, przechodzę na studia zaoczne i zaczynam drugi kierunek od października, geodezję, prawo lub dziennikarstwo. Jeszcze do końca nie wiem, ale miło by było, gdybyś Ty wiedział. Znasz mnie od poduszki strony, więc najlepiej wiesz co się w mojej głowie może dziać. Lub co winno się samo zdziałać.
Kocham"

84

dopiero późno w nocy
kiedy opada kurtyna utkana z ludzi
ich fałszywych spojrzeń i rozmów o niczym
kiedy stajemy sami przed sobą zupełnie nago
łzy słone ściekają kropelka po kropelce ze skroni
ból pod żebrami każe smakować krew podartego ciała
za nic nie daje się oszukać ciepłem dłoni
niemy krzyk rozdziera wnętrzności
i wybrzmiewa gdzieś z tyłu głowy

leżymy bez ruchu, na palcach
powietrze dusi płuca

83

burdel w głowie
i na ciele
wszystke dziwki świata lęgną się dziś we mnie
dochodząc do głosu
i choćbym robił najgorsze rzeczy
wciąż całujesz dobrze
i choćby zdzierał do kości kolana
nie przestaniesz
nie przestawaj

82

widywałeś ją często
dorodną na obrazkach w ogrodniczym sklepie świata
lub  w ogrodzie sąsiadów
tak pełnym pozorów
dopiero niedawno stanęła na twoim własnym kawałku ziemi
słaba jeszcze i pozbawiona liści

jednak
którejś nocy nagle zacznie bić twoim sercem
kiedy jej korzenie przebiją je na wylot
nie zobaczysz jak rośnie
ale będziesz wiedzieć

i żadne chwasty nie będą się jej równać
i utoną w zachwytach wszystkie inne drzewa
i stanie piękna nad twoim życiem

zakwitnie majem
wypełni powietrze zapachem swych nieskazitelnie białych kwiatów

w końcu wyda owoce
twarde jak kamień

81: dla A.

zbliż się
i chwyć mnie za serce
utul je biedne w swych
dłoniach codziennie mniejszych i słabszych
niczym martwego ptaka
pozwól mi zgubić się w Tobie
tym razem
zapomnieć z zachwytu nad Tobą
jak się oddycha
daj mi klarowność spojrzenia
które już zawsze patrzeć będzie tylko na Ciebie

otuli mnie droga
wyczekana wypłakana wytęskniona
zapłonie dusza moja za każdym razem
gdy dostrzeże oko choćby cień Twój kroki Twoje
mój
wyczekany
wypłakany
wytęskniony

zabiorę ze sobą tylko kwiaty
dla tych
którzy umierają z miłości
i zniknę razem z Tobą
gdy przyjdzie godzina zawsze zbyt pośpieszna

80: lament

na progu drzwi
o przewrotnej nazwie życie
chwycił mnie za rękę
zbyt mocno
a wino w kieliszku było zbyt gorące
by móc oparzyć wargi

i zabrał mnie na łąkę pachnącą
księżycem i mgłą
srebrzystą w ciemnościach zimowego poranka
i pękła we mnie któraś kolumna
i popłynął Eurotas niebieskiego płaczu

opadła kotara
nagość objęła mnie nagle swym zimnym ramieniem
i czar prysł
i uschły usta

bo przecież gdybyśmy każdego dnia budząc się
widzieli inny świat za oknem
zbyt trudne byłoby
znikanie

79

jest bardzo głośno
słońce pali mnie okropnie
i krople potu występują na moim czole
stoję na szubienicy

gdzieś za plecami słyszę przyciszone głosy ludzi
ptak śpiewa na gałęzi
właśnie otwierają piekarnię
kilka kobiet już czeka

w oddali widzę most
na nim dwoje zakochanych
wymienia namiętne pocałunki
i za ręce się trzyma

przy drewnianym podeście
stoi kobieta w czarnym płaszczu
szlocha niemiłosiernie
chyba ją kiedyś znałam

ja też zaczynam płakać
obejmuję ją serdecznie
wątłym uściskiem
dwojga chudych ramion

to już czas, mówi ktoś za mną
na szyję zakładają mi grubą pętlę
całkiem kształtną
już tylko stołek i tyle, po krzyku

gdzieś w oddali słyszę płacz i śmiech
jakiś chłopiec spadł z roweru
a drugi się z niego naigrywa
odwracam głowę i widzę dwie nieświadome twarze

z komina leci dym
woda w rzece biegnie nieprzerwanie
huśtawka niczym wahadło kołyszę się jeszcze
płyną chmury

to już czas, mówi ktoś za mną
jeszcze tylko ostatni raz dotykam palcami stołka
patrzę na fałszującego ptaka i kobietę w czerni
coby nie zapomnieć

zamykam oczy
nagle wiszę już w powietrzu i trochę wierzgam nogami
nareszcie możesz latać
głupia

i już
umarłam

78

idź dalej
tu w lesie gdzie wyostrzają ci się zmysły
nikt cię nie usłyszy
smutek odmierzany miarą zegarka przestrzeni
to niewielkie dawki zawsze rychłego żelaznego snu
wiecznego snu
krocz nadal po ścieżce gdzie
zima pozostawiła jeszcze resztki swych marmurowych łez
ptak zamknięty w wieży rodzinnego drzewa
młodej jeszcze brzozy
nigdy nie znika z pola niewidzenia
tylko kształt nieświadomości w mchu
jest w stanie uleczyć
z blizn po papierosach
gaszonych na żebrach
byłoby mi tak bezpiecznie
widząc samotną jaskółkę w uścisku nieba
namiętny pocałunek wiatru z liściem
stworzenie dla którego domem jest kropla deszczu
na wyschniętej korze

77: bez tytułu 1

nagle głębokie nacięcia na skórze
prosty metalowy pręt utkwiony w nadgarstku
krew skapująca powoli na sterylną posadzkę
włosy wyrwane garściami leżące w umywalce, przedawnione
niewielkie, otwarte okno bez znaku krzyża
połamane szczupłe kolumny odczuwające zimno
zamknięte na klucz drzwi łazienki
biały list przypieczętowany jedną kroplą emocji
wanna pełna pustej, krystalicznie czystej wody
gęste dźwięki piskliwej ciszy
i ja
nie ja

76: nie powinienem

spójrz

po prostu spójrz jak rośnie

jak ładnie rośnie we mnie

wypełnia każdy pojedynczy por skóry

każdy nerw żyłę tętnicę kość

jak pachnie w wydychanym przeze mnie powietrzu

jak donośnie krzyczy z każdym kolejnym dudnieniem pod żebrami

żałuję

znów brak mi odwagi bo

nie mam już marzeń

pocięto je na kawałki

niczym skórę pod moją lewą piersią

jestem 

choć wiem

nie powinienem

70: dni niebieskie

Godzina piętnaście minut przed dwunastą w południe, dwudziesty piąty września, podziemia dworca kolejowego.
Biegnę. Co chwile każdą jednakowo długą spoglądam na zegarek, ledwie trzymający się mojego nadgarstka. Tli się we mnie jeszcze niczym niedogaszony papieros nadzieja, że zdążę. Włosy mam w nieładzie, a po drodze gubię jedną z rękawiczek, pędząc już tylko z jedną. Nieprzerwanie i namiętnie potykam się o swoje własne nogi, znikam w zakrętach podziemnego labiryntu, wpadam na innych ludzi. Nie ma nawet mowy, nie dam rady. Jestem za wolny, bez przerwy gubię gdzieś miarowy oddech i właściwą drogę. Łzy ściekają po moich policzkach i czuję, jak skapują z brody. Nienawidzę tego miasta.

Godzina za dwadzieścia trzy minuty trzecia popołudniu, siedemnasty grudnia, mieszkanie.
Siedzę owinięty w koc, w twardym fotelu, z papierosem w dłoni. Robi się ciemno. Słyszę krople deszczu uderzające o to przeklęte miasto, o jego ulice, budynki, miejsca, ludzi i sytuacje. Lubię zimę, jej głębokość, stałość, to skostnienie wszystkiego, co na nią zapadnie. I lubię jej zimno, wpadające do pokoju przez otwarte na oścież okno. Na nisko usytuowanym parapecie stoi popielniczka pełna petów, kilkanaście książek i reszta bałaganu mojego miejsca zamieszkania. Dopaliwszy papierosa, pocieram dłonią o dłoń. Nagły ból kuje mnie niczym wbijana igła gdzieś pod żebrami. Rozbieram się i nagi kładę się do łóżka.

Godzina pięć po czwartej nad ranem, osiemnasty grudnia, mieszkanie.
W pokoju panuje mrok, świat śpi. Chyba tylko ja się budzę. Nie zapalam światła. Włączam telewizor i półmartwy do świtu oglądam telewizję. Dziwne obrazki z ekranu niemal nie dotykają mojego mózgu swoją obecnością, bo zaraz po wyłączeniu blaszanej puszki grubości ostrza noża nie mogę sobie do końca przetłumaczyć, co przed chwilą oglądałem. Trochę później dzwoni telefon, to J. Pyta, czy chciałbym wyjść z nim dziś wieczorem do kina na jakiś nowy film, chyba długo jego i mnie oczekuje. Odmawiam, tłumacząc się silnym przeziębieniem i obolałym gardłem. Gdy się rozłącza, przez dobre kilka minut wsłuchuję się w pisk w telefonie. Wydaje mi się, że po drugiej stronie słyszę jakieś głosy. Odpędzam od siebie tę myśl i rozważam połączenie z psychiatrą, którego wizytówkę dostałem od mężczyzny w metrze. Rezygnuję jednak.

Godzina kwadrans po siedemnastej, dwudziesty pierwszy stycznia, ulica, mieszkanie.
Idąc z uczelni do mieszkania mijam twarze bezimiennych postaci, które na zmianę wykrzywia grymas śmiechu lub płaczu, zdziwienia lub otępienia, zadurzenia lub obojętności. Zimno mi. Zaciskam pasek płaszcza, jednocześnie przyspieszając kroku. W mieszkaniu robię sobie kawę, zamykam okno i opatuliwszy się od stóp do głów kocem, kładę się na łóżku. Tkwię tak przez dłuższą chwilę w zupełnej apatii, gdy nagle rozlega się dźwięk dzwoniącego telefonu. Ledwo wyłapuję owy fakt, nie mam jednak ochoty wstać, więc leżę dalej. Dopiero przy którymś kolejnym nieznośnym pisku aparatu opuszczam mój kokon i podnoszę słuchawkę. Po drugiej stronie słyszę znajomy mi głos, mówiący do kogoś nieznanego mi.
-Halo?
-Halo, to ty?- pyta głos. Uświadamiam sobie wreszcie, iż należy do profesora P., mężczyzny wykładającego jeden z przedmiotów na moim roku. Dziwi mnie, że to właśnie on.
-Dzień dobry, panie profesorze.-odpowiadam.
-Posłuchaj, czy mógłbyś jutro po zajęcia wpaść na chwilę do mnie do gabinetu? Mam ważną sprawę do omówienia.- powiedział dość niepewnie. Wydało mi się, iż musi być to coś naprawdę ważnego, skoro ten spokojny człowiek dzwoni do mnie teraz.
-Oczywiście, panie profesorze. Czy mógłbym jednak wiedzieć, o co dokładnie chodzi?- próbowałem się dowiedzieć.
-O tym jutro. Do widzenia.- uciął.
-Do widzenia, panie profesorze.
Wracam do łóżka i przez resztę dnia myślę o tym, o co może mu chodzić. Nie wiem, czy pójdę jutro na to spotkanie. Nigdy go nie lubiłem. Ma surowy wygląd i sprawia wrażenie bardzo introwertycznego człowieka.

Godzina osiemnaście minut do północy, dwudziesty drugi stycznia, gabinet profesora P., mieszkanie.
Leżymy obaj nadzy na drewnianej podłodze gabinetu, jest mi bardzo zimno. Próbuję okryć się jego ciałem, jednak niezbyt mi to wychodzi. Powiedział mi, że już od dłuższego czasu nie mógł odpędzić swoich myśli ode mnie. Nie miałem nic do stracenia, nie oponowałem, choć jego ciało jest dla mnie kompletnie aseksualne. Skóra w niektórych miejscach straciła już na swej sprężystości, pozostawiając ślady w postaci niewielkich pomarszczeń. Ma tatuaż na lewym przedramieniu, którego w jakiś sposób nigdy nie zauważałem. Jest to niewielka jaskółka w locie. Całkiem mi się podoba.
Po jakimś czasie wstaję, ubieram się i wychodzę. Bez słowa zamykam drzwi. Głośny tramwaj odprowadza mnie niemal na klatkę. Wszedłszy do mieszkania, wyciągam z szuflady nóż kuchenny i za jego pomocą pozostawiam na skórze nadgarstka dwa równoległe nacięcia. Mocno krwawią. Stwierdzam na głos, że całkiem dobrze wyglądają z identyczną resztą. Odczuwam tępy ból w tych dwóch miejscach, który pomaga mi zasnąć.

Godzina za pięć szósta rano, dwudziesty trzeci stycznia, mieszkanie, metro, kawiarnia, sklep, mieszkanie.
Budzi mnie ból głowy, który pulsując niemal rozsadza mi czaszkę. Wstaję, łykam dwie tabletki aspiryny i popijam je szklanką wody. W tym samym momencie zdaję sobie sprawę, jak bardzo schudłem, jak bardzo mało ostatnio jem. Moje i tak mocno wystające żebra można teraz liczyć bez naciągania skóry, bladej i niemal przezroczystej. Kości policzkowe za wszelką cenę chcą ją przebić, a twarz wygląda jakbym był chory na raka. Nie mając ochoty znów spędzać całego dnia w zamknięciu, ubieram się i wychodzę bez określonego celu. Odbywam podróż metrem na dwie najbardziej odległe od siebie stacje, wypijam kawę w jednej z sieciowych kawiarni. Wróciwszy do mieszkania, zastaję je wyziębione i ciemne. Zostawiłem otwarte okno, przez co wiatr zrzucił z parapetu jedyną żywą roślinę tego miejsca. Ziemia z doniczki rozsypała się po podłodze, dywan był brudny. Pod wpływem chwili zdejmuję z siebie wszystkie ubrania i klękam na niskim parapecie. Czuję ziemię pod kolanami, którą brudzą się także moje dłonie. Wyglądam przez okno. Na dole widzę ulicę pełną goniących gdzieś samochodów, chodnik pełen goniących gdzieś ludzi. Przez mój umysł przemyka myśl o skoku. Pragnę poczuć się wolnym, zapomnieć, przestać myśleć, wyzbyć się pustki. Nawet przez tę chwilę znaleźć się w wyższym stanie, w stanie, który dane jest osiągnąć tylko nielicznym. Staję na zewnętrznym parapecie, obserwując jak moje ciało trzęsie się z zimna. Czuję serce bijące jakby oszalało wraz ze mną. To dziewiąte piętro, wiem, że jeśli to zrobię, umrę. Nie uratują mnie. Umrę na miejscu, być może zabiję kogoś jeszcze po prostu idącego po ulicy, nieświadomego. Być może będą to nawet dwie osoby. Na początku września jedną z nich mogłem być ja. Schodząc z parapetu, poślizguję się i upadam na podłogę. Nie mam siły się podnieść, zaczynam spazmatycznie płakać, dusząc się od szlochu. Kiedy w pewnym momencie naprawdę nie mogę złapać oddechu, czuję, że umarłem. Że już od dawna moje życie nie istnieje. Że nie jestem człowiekiem, a cieniem.

Godzina piąta trzydzieści rano, drugi marca, szpital.
Od kilku dni jestem w szpitalu. Moje zarzuty to silne załamanie nerwowe i próba samobójcza. Podają mi jakieś prochy, po których właściwie nie czuję niczego. Nie czuję smaku ohydnego szpitalnego jedzenia, zapachu wykrochmalonej koszuli i pościeli, które są mi obojętne jak wszystko inne. To, że pielęgniarka jest niemiła i bije mnie, gdy nie chcę przyjmować leków. To, że przyjeżdżają rodzice z drugiego końca kraju. Nawet z nimi nie rozmawiam, ktoś wyprowadza ich po kilku minutach. Sporo śpię. Często wyglądam przez okratowane okno, które mam przy łóżku. Słyszałem, że idzie wiosna. Nie wiem tego, nie czuję tego.

75: utopia

jestem jednym z tych smutnych drzew
wrośniętych na zawsze w to samo miejsce
z delikatną korą i żylastymi listkami
poskręcanymi gałęziami i melancholijnym spojrzeniem
które gaśnie za namową wyobrażeń
otaczają mnie inne drzewa
milczący towarzysze
ciche anioły bez skrzydeł
z tendencją do zapadania na niewłaściwe uczucia
względem niewłaściwych osób
niecierpliwi cholerycy i chłopcy z głową w chmurach
zbyt otwarci
zbyt egoistyczni
zbyt infantylni
zbyt
kiedy jednak podczas deszczu
któreś z nas złamie za wiele gałęzi
i odejdzie w aksamitach traw
inne opłakują je w cichości serca
jesteśmy jednością